تا حالا شده دلت انقدر پر باشه که نتونی گریه کنی؟

تا حالا شده بخوای با یکی حرف بزنی تا آروم شی اما ندونی چی باید بگی؟

تا حالا شده انقدر بغض تو گلوت پر باشه که دلت بخواد گریه کنی اما اصلا دلیلشو ندونی؟

ببینم، تا حالا شده انقدر که برنامه هات زیاده، نخوای دیگه زنده بمونی برا انجام دادنشون؟

یا تا حالا شده برنامه های کوچیکت رو انقدر برای خودت بزرگ کرده باشی که توشون گم شده باشی؟

تا حالا شده به خاطر اشتباهی که کردی، با خودت قهر باشی؟

اصلا تا حالا شده فکر کنی چرا اونچیزی نیستی که بودی؟

یا چرا اونچیزی نیستی که باید باشی؟

تا حالا شده تو یه روز همه ی درها به روت بسته باشن و آخر شب خسته و کلافه ندونی که باید چیکار کنی؟

(منظورم از در بسته، میتونه حتی جواب ندادن یه دوست به تلفنت یا اس ام اس ات باشه)

تا حالا شده فکر کنی واقعا چرخ گردون داره خلاف جهت حرکتت می چرخه؟

تا حالا شده.....

آره، امشب شنبه 18 آبان، ساعت یه ربع به 10 شبه و من همه ی اینها رو دارم احساس می کنم.

از 2 ساعت پیش که اومدم خونه، دارم با خودم کلنجار میرم و سرم رو با کارهای مختلف گرم می کنم. اما همه ی اینها رو با هم تو وجودم دارم.

اما آرزویم شادی روزافزون شماست..